Bij het overlijden van Mieke Luyckx heeft onze honorair voorzitter Jan Craps – die Mieke van bij de start van de Amicitia heeft gekend -  een passend In Memoriam geschreven. Vanuit onze vereniging sluiten we ons aan bij de mooie en troostende woorden in het In Memoriam.

IN MEMORIAM Mieke LUYCKX 

Wie Mieke Luyckx heeft gekend, kan haar nooit vergeten...

Ze was er als eerste bij, jaren terug, toen enkele vrienden aan tafel zaten in de Faculty Club in het pas gerestaureerde Groot Begijnhof, toen de beste tafel van de streek. Henry Myncke was er bij, en Jos Crombez, Luc – haar man, Roger Sterckx... Welke wijn past nu best bij dit heerlijke eten? Miel Vynck, de kersverse directeur van de Faculty, kwam het uitleggen, en voegde erbij waarom. De gedachte groeide: zouden wij geen wijnvereniging oprichten, maar ernstig dan. Met bindende statuten, met geregelde proeverijen, een ledenblad en een jaarlijkse wijnreis. En vooral: zou Miel Vynck geen cursus willen geven?

Zo werd de Amicitia Oenologica geboren: de statuten werden ondertekend door de tafelgenoten samen met enkele anderen, waarvan velen ons reeds verlaten hebben... Mieke Luyckx hoort nu ook tot de groep van de afwezigen: na enkele helaas pijnlijke weken is Mieke moedig en sereen op 16 januari overleden. 

Alhoewel een van de medeoprichters, was Mieke aanvankelijk officieel geen bestuurslid. Maar onopgemerkt bleef ze niet; met haar bruisend temperament had dat ook niet gekund.

Mieke assisteerde bij de wijncursus: meesterlijk slaagde ze er in met één fles dertien glazen te vullen. Samen met Luc bereidde zij de jaarlijkse wijnreizen voor: ze had zichzelf de taak toebedeeld vooraf de restaurants te testen; tijdens de wijnreizen hebben we nooit honger gehad. En in de hotels werden zelfs de matrassen op hun comfort gecontroleerd.

Toen ik enkele jaren later de zoveelste Voorzitter werd, heb ik Mieke als eerste dame in het Bestuur kunnen opnemen.Wat een dwaze tijd dat dit  toen niet vanzelfsprekend was. Maar ik zou het geweten hebben: het Blauwe Boekje moest beter; echter, we hadden nog niet veel middelen toen: een tikmachine, een Gestetner, een potje Typex om in de teksten de tikfouten te verdoezelen die Mieke onverbiddelijk met haar rode potlood had aangestipt. 

Mieke verzorgde ook de contacten met de keuken in de Faculty: na Miel Vynck en voor de komst van de Arenbergploeg was dat niet simpel...

Natuurlijk was er af en toe een conflictje, maar met Mieke werd dat even luidruchtig opgelost als het was ontstaan. 

De Raad van Bestuur en de leden van de Amicitia die Mieke hebben gekend betuigen hun medeleven aan haar kinderen en haar familie.  

Droefheid vervult ons hart, elk afscheid is moeilijk. En toch: deze droefheid staat er niet alleen. Er zijn de vele herinneringen, de vele leuke en onwaarschijnlijk fijne en onbaatzuchtige herinneringen. Mieke zou het appreciëren dat we dat niet vergeten zijn. 

Wie Mieke heeft gekend, zal haar nooit vergeten. 

Jan Craps,

Honorair Voorzitter